Stjórnarskráin; 26. grein.

Umræða um málskostsrétt forseta Íslands tekur á sig skringilegar og hlálegar myndir oft á tíðum og nú sem aldrei fyrr.

Þessi 26.grein stjórnarskrárinnar er að þvælast í mörgum sem maður taldi sæmilega greint fólk en virðist ekki hafa þá skerpu að skilja að bókstafurinn í stjórnarskránni er mjög skýr.

Þetta fólk maldar i móinn með að þarna hafi forseti verið settur í stað konungs, svokallað neitunarvald sem kóngurinn hafði en beitti aldrei. Forsetinn hefur ekkert neitunarvald, heldur heimild að synja lögum undirskriftar og vísa til þjóðarinnar þega hann skynjar undiröldu gegn þeim.

Kóngurinn nýtti aldrei neitunarvald sitt eftir að Ísland varð sjálfstætt ríki árið 1918, hann hafði hvort eð er lítinn áhuga á íslenskum málum þrátt fyrir konungssambandið sem varði til 1944.

Þessi viðbára að þingmenn hafi látið 26.greinina standa því þeir gerðu ekki ráð fyrir að henni yrði beitt er fráleit. Ef svo hefði verið hefðu þeir einfaldlega kippt henni út.

Það að fyrri forsetar hafa aldrei beitt henni er fráleit og styðst ekki við neinar hefðir. Lýðveldið Ísland er aðeins 68 ára sem er ekki langur tími í sögu ríkis og það að 26. greininni hefur ekki verið beitt þangað til nú á síðari tímum er gott og gilt. Úr því að þetta ákvæði stjórnarskrárinnar er letrað skýrum stöfum á einfaldan og skýran hátt hlaut að boða það að þessu ákvæði yrði beitt fyrr eða síðar.